Sakkie gaan
staan doodstil en luister aandagtig. Die
nag is pik giet swart en aan die linkerkant van die teerpad waar hy nou staan,
kan hy ‘n paddakoor iewers verder weg
hoor. Dit moes vroeër in die nag gereën
het want die warm bedompige reuk van die reën hang nog sterk oor die teerpad en
die veld. Met die windjie wat liggies
begin waai kry hy ook nou die reuk van verrotte water. Dan hoor hy weer die
gedempte stemme iewers verder weg voor hom .
Hy wonder hoeveel hulle is en hoe vêr
hulle vanaf hom af is. Soos wat hy kan
aflei is hulle oppad in sy rigting. Dofweg
kan hy ook die ge-girts garts van hul voetstappe op die los grys langs die
teerpad duideliker hoor.
Vannaand
sal hierdie van der Merwe ‘n plan moet maak, dink hy terwyl hy sy eie
hartklop kan hoor. Hy is man alleen en het geen wapen van enige aard by hom
nie. Nie eers ‘n knipmes nie!
Weghardloop kan hy nie want dan sal hulle hom beslis hoor en hom agterna
sit. Gewoonlik het hulle ook nog messe of knopkieries by hulle, dink hy nou benoud. ‘n Kriekie begin eentonig hier langs hom in
die grassies te kriek. Enige beweging
van sy kant sal nou verkeerd wees. Dink Sakkie dink! As jy nog nooit ‘n plan
gemaak het nie sal jy dit nou moet
maak,! Flits dit deur sy gedagtes.
Vroeër die
aand toe dit nog half lig was het ‘n ou omie en tannie hom goedgunstiglik
opgelaai daar waar hy net buite Hanover langs die afdraai na Middelburg gestaan
het. Hy en die ander ouens het vanaf Prieska met ‘n oop vragmotor ‘n “lift”
gekry tot net voor Hanover. Daar was hulle egter gestrand. Die feit dat hy in uniform was en rooi hare
het het natuurlik ook gehelp om hier ‘n “lift” te kry, dink hy nou met ‘n
effense glimlag. Hy onthou hoe die ander
ouens wat saam met hom op pas was en ook duimgegooi het gespot het en gesê het
dat hulle nie langs die rooikop wil staan nie, want niemand sal so ‘n lelike rooikop oplaai
nie. Hulle het dus aan die anderkant van
die pad gestaan.
Met
‘n groot glimlag het hy agter in die Ford ingeklim en terwyl die omie wegtrek
het hy vermakerig vir sy “pêlle” deur die oop venster gewaai.
Soos
dit nou maar met duimgooi gaan, kon die oumense hom net tot anderkant Cradock
help. Daar by die afdraai pad na hul
plaas, het hulle hom afgelaai. Hy het eers ‘n rukkie gestaan om te sien of
daar nie nog motors oppad was nie maar het later maar begin aanstap. Feit dat dit Sondag was en daar nie veel
voertuie op die pad was nie het die moonlikheid vir ‘n “lift” nog moeiliker
gemaak. Die sewe dae pas was in elk geval te kort om nog so te staan en wag, het hy besluit.
Sy
ouers moes seker al teen hierdie tyd baie bekommerd gewees het. Hy moes al
gister namiddag by die huis in Port Alfred gewees het, het die gedagtes deur sy
kop gemaal. As die weermag bus nie by
Prieska gebreek het nie, sou hy al lankal by die huis gewees het. Die bus
drywer het gesê hulle sal die bus regkry, maar ‘n paar van hulle wou dit nie
hoor nie en het besluit om verder duim te gooi. Tyd was kosbaar!
As jy so lank van die huis af weg was maak
elke sekonde saak. Gelukkig is daar nog net drie maande van diensplig oor, het
hy tevrede gedink. En om te dink dat
hulle byna die “rumours” geglo het wat gesê het dat die regering die
diensplig tydperk met nog ses maande
gaan verleng! Baie van die manne het
gevloek toe hulle dit hoor. Ander weer
het net doodstil gesit, so met hulle eie gedagtes geworstel. Terwyl hy so aan’t stap was het hy gemerk dat
die groen fosfor wystertjies van sy arm horlosie op kwart voor twaalf staan.
Hy
het sommer na sy lekker warm bed by die huis verlang. In die weste kon hy die blitse sien uitslaan. “Dit moet nou
nét nie besluit om nog vannag te reën ook nie,” het hy met homself gepraat. Op die grens het hy oorgenoeg van reën
gehad. Daar was tye dat hy tot op sy
onderbroek natgereën het. Daardie reën
in Ovamboland kon vir dae, vir weke, aanmekaar aanhou, onthou hy.
Toe
hy ‘n voertuig op die teerpad agter hom hoor aankom het hy gaan stilstaan en sy
duim in die lug uitgehou. Die voertuig het merkbaar spoed verminder maar dan op
die ingewing van die oomblik het die bestuurder besluit om nie stil te hou nie.
Met die rooi agterliggies wat al verder in die donker voor hom uit verdwyn het, het hy teleurgesteld besluit om maar aan te hou met stap.
Die werklikheid van die oomblik tref hom toe
hy die rooi gloed van ‘n sigaret nou net ‘n paar tree voor hom gewaar. Die gepraat is ook nou baie duideliker. Hy
evalueer die situasie vinnig. Hulle moet
beslis meer dan twee mense wees, skiet dit deur sy gedagtes. Dit is duidelik dat hulle hom nog nie in die
donkerte gewaar het nie.
Om
nie soos ‘n paal bo water uit te staan nie, buk hy stadig en laag af tot op sy
hurke. Dan, nét toe die drie mans vlak
voor hom kom spring hy met ‘n onaardse geskreeu op en trap hard met sy stewels op en af op die los gruis. “Ek is
die duiwel! – die duiwel! – ek kom om jou te haal!” skreeu hy so hard as wat hy
kan. Die arme drie mans weet nie wat hulle
tref nie! Hulle gil en skreeu, en huil deurmekaar! “Oooo my mamma! Ooooo my pappa!
Help ons ! help ons! Ons is verlore! Ons is verlore siele! Los ons tog net
asseblief!” So tussen die geskreeu en die gille deur hoor hy takke kraak,
klippe rol en water spat. Die rumoer eggo op en neer deur die klofie totdat dit
heelwat later, wat vir hom soos ‘n ewigheid voel, vêr weg in die stik donker nag verdwyn. Dan is dit stil.
Doodstil.
Uitgeput
gaan sit hy plat op sy sitvlak op die teerpad.
Die weer dreun nou hard net hier
bokant hom en hy kan al die eerste druppels op sy gesig en arms voel val. Nou is
dit asof die sluise van die hemel bokant hom oopgemaak word. Groot druppels begin hard op die teerpad neer
te val. Blitsende weerligstrale skeur
deur die donkerte en verlig die wêreld wyd rondom hom. Opeens sien hy die motorlige deur die vallende reën
nader kom en hoor hy die gedreun van die voertuig bo die van die reën. Met ‘n
gepiep en ‘n gekreun kom die voertuig vlak langs hom tot stilstand. “Die bus!
Die weermag bus!” roep hy verbaas uit en bestyg vinnig die paar gladde
nat trappies tot by die deur.
Wanneer
een van die soldate hom herken skreeu
dié hard. “Di’s die rooikop!” Almal begin lag.
“Hy lyk vir my so baie na tant koek se hoenderhaan” sing hulle dit luid
uit en klap hom hard op sy nat rug. “Welkom terug ou rooies!” skreeu een. “Het jy lekker met die Ford gery?” gil ‘n
ander. “Gedag jy sal voor ons by die huis wees, né?” roep ‘n ander een
vermakerig uit.
Uiteindelik, nadat almal tot bedaring gekom het en die
meeste alweer begin snork het, sak hy stadig in sy sitplek weg en maak sy oë
toe. Hy wonder wat van die arme drie
vreemdelinge geword het. Hulle het beslis die skrik van hulle lewe gehad. Glo hulle regtig dat dit die duiwel was wat
hulle kom haal het,? wonder hy en kan nie help om saggies te begin lag
nie. Hy wens hy kon hulle gesigte sien, maar nog meer die “storie” hoor wanneer hulle
by hulle huise aankom.
Wat
sý “storie” betref, nou ja, dit is seker nie nodig dat hy dit aan enigiemand
hoef oor te vertel nie! Hy is mos ‘n
soldaat, en ‘n soldaat wat van die grens af kom het mos geen banghaar op sy kop
nie! Al wat nou saak maak is dat hy
oppad huis toe is. Met die gedruis van
die bus se wiele op die nat teerpad raak
hy vinnig aan die slaap.
Groete
Jimmy
No comments:
Post a Comment