Die treinreis

Ek kyk by die venster uit terwyl die elektriese trein teen ‘n spoed van ongeveer een honderd en veertig kilometer per uur verby huisies, motors, mense,  groen landerye met bont koeie,  en af en toe ‘n paar bote op die water kanale verby spoed.

Dit was Saterdag oggend. My reis na Amersfoort  het ongeveer vyftien minute gelede op die trein stasie van Heerenveen begin. 

Ek het my treinkaartjie teen ‘n spesiale aanbiedings prys by die supermark groep Albert Hein gekoop. Daar langs die kasregisters, terwyl jy wag op jou beurt om vir jou goedere te betaal, koop jy sommer jou treinkaartjie,afslag aanbiedinge by pretparke ensovoorts.  So het ook honderde ander Nederlanders hulle spesiale aanbiedings prys kaartjies gekoop, het ek agter gekom toe ek op die stasie vir die trein gestaan en wag het. Almal was oppad iewers heen. Hierdie spesiale aanbieding het nog tot die naweek gegeld.

Toe die geel en blou elektriese trein die stasie binnekom moes ek vinnig speel. Nadat ek met baie moeite uiteindelik in die gangetjie van die rytuig  gestaan het, kon ek verstaan waarom almal gelyktydig probeer het om binne die rytuig te kom.  Die trein was stampvol! Al twee honderd en dertig sitplekke in die tweedeklas en veertig sitplekke in die eersteklas rytuie was alreeds beset. Die wie saam met my op die stasie gestaan en wag het, het natuurlik goed geweet wat die situasie was en het heimlik gehoop dat daar darm nog een of twee sitplekke oop sou wees.

Die gelukkiges wat vroeër opgeklim het het rustig op die gemaklike donkerrooi sitplekke rug aan rug gesit. Sommige verdiep in die nuutste nuus in die koerant en andere was weer met die iphone aan’t speel. Die een spesifieke man het sy hele reis op die iphone dopgehou.  Hy kon presies bepaal waar hulle op enige gegewe oomblik was. Kort kort het hy dan vir sy vrou wie blykbaar nie so ‘n groot belangstelling in die nuwe speelding getoon het nie, probeer wys waar hulle op daardie stadium was.

Twee Nederlandse dametjies wie so skuins regoor my gesit het, het weer kort kort hul cv’s uit hul handsakke gehaal en dit dan druk bespreek. Van waar ek gestaan het kon ek so te sê elke woord  daarop lees. Ek kon aflei dat beide oppad was vir onderhoude as lugwaardinne. Die een het dan ook tot vervelens toe  die klein handspieëltjie uit haar sak gehaal en haar dan van alle kante af daarin beskou terwyl sy terselfdertyd  besig was om haar grimering op te knap. Onder die bespreking deur het hul dan ook met groot inspanning en met die “oulikste” aksent die Engelse taal teenoor mekaar  probeer bemeester.

Terwyl ek probeer het om  my voete so ‘n bietjie te  verskuif trap ek byna op ‘n korterige vroutjie so regs langs my se toon. Haar vinnige en duidelike uitdrukking van misnoeë laat ‘n paar sittendes vinnig opkyk.  Ek merk hoedat ‘n lang maer vrou wie aan my linkerkant langs die venster sit my op en af beskou.  Ek besluit om vir haar te glimlag maar sy dog seker ek is mal en met ‘n ruk van haar kop besluit sy om liewer die wêreld buite die trein dop te hou.

Die passasiers wat heel agter in die rytuig gestaan het was die “gelukkiges”. Hulle kon met hul rug teen die muur staan en so die gewig op hul voete beter beheer.

Tot die ergenis van die “staandes” het een sittende omie besluit om toilet toe te gaan. Met die rondskuiwery om dit vir hom moontlik te maak om tussen almal deur te  beweeg kon ek die geleentheid aangryp om ‘n beter staanplek te bekom. Ek kon myself so posisioneer dat ek my rug teen ‘n klein gedeelte van die hoekmuur kon stut.

My nuwe staanplek het my langs twee opgeruimde ouerige dames aan my regterkant  gebring. Met reisbrosjures in alby hande het hulle sonder om asem te skep,  geklets. Terwyl ek my aan hulle opgeruimtheid bewonder het het die een skielik opgekyk. “Is uw ook van Nederland?” vra die een naaste aan die paadjie terwyl sy stip na my kyk. “Nee, ik ben van Zuid afrika” probeer ek op my beste Nederlands. “Ooo?, dan waarnatoe is uw op reis?” vra sy weer. “Ik ben op reis naar Amersfoort” sê ek en glimlag vir haar. “Dan gaat uw ook zeker een bezoek aan de dierenpark  bringen?” vra sy weer. Ek dink vinnig hoe om korrek te antwoord. “Já!,” sê ek vinnig.”já!, ik zal graag een bezoek aan het dierenpark wil brengen,” se ek. Ek het geleer dat as jy nie weet wat om te sê nie jy dan maar “já!” sê.  Dit gee jou ook ‘n bietjie tyd om te dink oor hoe jy kan antwoord.

Die “já!” is ‘n manier om iets te beklemtoon en kan ook sommer as ‘n vinnige antwoord gebruik word. Somtyds is dit  ook ‘n woordjie wat sommer so in die lug kan hang. So niksseggends.  Somtyd sal iemand so tussen die praat deur ook “já,já!” sê, en almal sal glimlaggend en met groot begrip met ‘n “já,!” beaam. Ek het ook geleer dat na- praat nogal somtyds ‘n maklike manier kan wees om te kummunikeer.  Mens moes net mooi luister wat iemand sê en dan die dieselfde sin net omdraai en bevestig wat die ander persoon gesê het.

Die groot probleem kom egter as die ander persoon uit nuuskierigheid of neus instekerig  oor die Suid Afrikaanse politiek wou  gesels. Gewoonlik het hulle met Nelson  Mandela begin.  Dan het ek hulle maar toegelaat om te praat en  gewoonlik met ‘n, “já,!”  “dit kom tog wel goed,” geantwoord, waarop die ander een my dan half onseker en miskien bietjie half verward  aangekyk het en dan maar stilgebly het.

Skielik stop die trein. Ek lees op die naambordjie dat ons nou in Zwolle is. Gelukkig is daar nou nog net so ongeveer ‘n half uur van staan oor voordat ek by Amersfoort moet afklim, dink ek verlig.  Die deur van die rytuig gaan oop en uit alle rigtings bestyg nog mense die trein. Niemand klim af nie!  Waar gaan almal staan? Dink ek met verbasing. Wat ek egter nie in berekening mee gehou het nie is dat in hierdie land baie mense is en dat hulle teen hierdie tyd al gewoond daaraan is om so te reis.

Die deur skuif toe en tot my verbasing het almal iewers ‘n staanplekkie gevind. Met ‘n skril fluit van die trein  vertrek ons alweer oppad na Amersfoort. Nou herrangskik al die staandes hulself en selfs mense uit ander rytuie kom kyk of hier nie miskien ‘n beter staanplekkie is nie.

Die trein beweeg nou  heelwat stadiger. Nog huise, mense en motors swiep verby die oop venster aan my regterkant. Hier en daar begin passasiers hulle koerante opvou en die twee ou  dames druk hul reisgidse terug in hul handsakke. Die een kyk op na my en glimlag vriendelik. So asof sy my ‘n lekker wil toewens.  Die omie wat toilet toe was probeer ook nou sy pad na sy sitplek terugvind.  Die twee dametjies het ook hul cv’s veilig in hul handsakke weggebêre en die een beskou haarself nog vir oulsaas in die klein handsplieëltjie voordat sy dit ook haastig terug in haar handsak druk.  Die man met die iphone kyk ook nou oor sy vrou se skouer by die venster uit.  Die iphone het beslis  gehelp om die reis te verkort.

Dan sien ek die stasie naambord raak en verskuif vir oulaas my moeë voete.

Die besoek aan die dierenpark was nogal baie interessant maar ek was baie dankbaar toe ek later daardie namiddag weer in die trein kon klim. Hierdie keer was daar omtrent geen siel in die rytuig nie.  Almal hou natuurlik nog lekker naweek iewers by vriende of familie, dink ek. Môre sal natuurlik weer ‘n ander storie wees as almal weer besluit om huiswaarts te keer. Dankbaar dat ek nie weer die heeltyd hoef te staan nie sink ek heerlik terug in my donkerrooi sitplek.

Het die twee dametjies toe hulle onderhoude geslaag,? Het die laaste bietjie grimering toe die ding gedoen,? En hoe het dit met die Engels gegaan,? Wonder ek.

Dit is net skemer, so twintig oor tien die aand, toe die trein op die spoorweg statión Heerenveen stilhou.  Die deur skuif oop en ek klim dankbaar uit.

“Já,!” praat ek moeg en saggies met myself as ek die pad huis toe vat terwyl dit net net wil donker word.

Groete

Jimmy